Onderstaande is geschreven door meester Jacques Janssen die tot het einde van het jaar in Suriname verblijft. In zijn mailtje onder andere de status van Taekwondo in Suriname.

Vandaag was er een internationaal tournooi georganiseeerd door de school van Arty Lee. Arty en Eric Lee 2 broers hebben de 2 grootste taekwondo scholen in Suriname en Arty organiseerde dit evenement nu voor de 2e keer. Kenneth Bouterse mijn oud leerling en nu zelf 4e dan en professioneel sabum introduceerde mij bij deze gelegenheid.

Vrijdag avond was er een bijeenkomst van de coaches.Restaurant vlak bij ons huis dus voor de verandering kon ik het lopend bereiken.Alle clubs in Suriname deden mee alsmede een afvaardiging van Trinidad, Aruba, Curacao en Frans Guyana. Bonte mengeling in meerdere opzichten.

De coaches bijeenkomst bestond uit eten (erg lekker) drinken en er werden enveloppen met consumptiebonnen uitgedeeld.

Verder geen info over regels etc. want dat zou morgen (dus de wedstrijddag ) alsnog komen. Iedereen moest 0715 ’s morgens bij de zaal zijn. Dus ik domme Hollander samen met Lucia om 0630 opgestaan en we waren er op tijd (als eersten!!!). Na zo een 45 minuten kwamen de andere mensen binnendruppelen en ook die van de organisatie..

De wedstrijden zouden na ceremonieele intocht van alle teams om 0930 beginnen. Maar tot mijn verassing bleek dat men een electonisch systeem had aangeschaft (dus draadloos zoals we recent ook in NL hebben gezien). Dus alles moest nog opgezet worden, draden getrokken, en als klap op de vuurpijl zou er een demo komen om te laten zien hoe dit wonder der techniek ons zou gaan helpen. Nou iedereen had de hoogste verwachtingen.

Uiteindelijk begonnen de wedstrijden om 1100 uur op 2 velden voor 130 man, waarvan 1 veld met het nieuwe (Dae Do) systeem en een conventioneel met echte scheidsrechters aan de knoppen.

De indelingen van de deelnemers was louter op gewicht en niet op band dus gebeurde het regelmatig dat een gele band tegen een zwarte moest aantreden.

Overigens om begrijpelijke redenen want 130 deelnemers verdeeld over gewichtsklassen laat weinig ruimte voor poules per band hoogte.

Maar wat bleek de wedstrijden op het “”conventioneele”” veld liepen redelijk geruisloos, maar die op het electronische veld duidelijk minder omdat de sensoren kunnen worden ingesteld op zwaarte van inpact. Dus feitelijk moeten kinderen bij lichte aanraking al een punt zien verschijnen maar bij wedstrijden heren zwarte banden tegen elkaar moet er werkelijk flink gebeukt worden alvorens het resultaat zichtbaar wordt.

Jullie raden het al er werd flink mee geklooid ten voordele van de de deelnemers van de Lee broers en die haalden dan ook het leeuwendeel van de prijzen binnen.

Soort sigaar uit eigen doos of vergelijkbaar fenomeen……….

Jammer want het maakte duidelijk dat de instellingen van de sensoren opgenomen moeten worden in het wedstrijdreglement (WTF) want anders komen we terug in de situatie van 30 jaar terug waarbij de scheidsrechters middels streepjes aangaven wie in hun optiek de punten had gemaakt. Ook technieken naar het hoofd moet verder worden uitgewerkt omdat de helmen geen sensoren hebben maar een rake trap op het hoofd wel 2 punten oplevert. Ongeacht of de techniek al dan niet in balans wordt gemaakt. Tot voor kort telde die alleen als de techniek volledig beheerst dus in balans werd gescoord. Nu laat men zich vallen en maakt tegelijkertijd een dollyo momdollyo onder het motto we zien wel waar het schip strand.

Verder moet ik zeggen dat ondanks alle makkes de sfeer werkelijk uniek was, veel te eten (gratis) voor de coaches en medewerkers en alle deelemers, prima lunch werd aangeboden en iedereen buitengewoon aardig tegen elkaar was. Kunnen we in NL nog wat van leren.

Ook hebben we bij vlagen top taekwondo gezien.

Dus wat Lucia en mijzelf betreft een geslaagde dag.

Groetjes uit een lekker warm en soms regenachtig Suriname.

Jacques en Lucia.